Tylko tyle i aż tyle.

Tym razem na poważnie. A nawet bardzo poważnie.

Megi nazywana też przeze mnie Perełeczką. Zresztą zasłużenie , a nawet z marginesem niedoszacowania.

Ale od początku.

Dzisiaj odbiegam od prawie tradycyjnego tematu czyli Avila. Aviś ma się dobrze, ale zagroził mi, że jak zrobię sobie z jego życia dziennik to ze stresu będzie jadł dwa razy więcej. Więc chwilowo odpuszczam.

Pewnego ranka spostrzegłam blisko ogródeczka lekko rozkopaną ziemię.  No cóż, pomyślałam, Avil uczy się zakopywać kromki chleba „na zaś”. Zachwycona nie byłam, ale to nie koniec świata. Mała korekta i rozwiążemy problem.

Ano,  jedno i drugie. Wszystko  zależy od podejścia w zestawie człowiek – zwierzę, organizacji kursu i umiejętności trenera. Jeżeli lubimy towarzystwo własnego psa, cieszy nas jego i nasz rozwój oraz polubimy odrobinę aktywności to wspólna zabawa. Jeżeli ktoś myśli, że pracuje się tylko nad pupilem to się głęboko myli. Pies i jego Pan to naczynia połączone, ze wzajemnym oddziaływaniem zarówno ze smyczą jak i bez. Z własnego doświadczenia wiem, ze pies szybciej uczył się pewnych elementów niż ja. Omalże, ku uciesze mojej amstaffki musiałam zdać się na lekcje indywidualne dla mnie i korepetycje.

Rocznica

Po dłuższej przerwie zaczynam od prywaty.

29 kwietnia minie 1-sza rocznica adopcji mojego boksera  - Avila. Tak okrągła rocznica zachęca do przemyśleń i pierwszych podsumowań podjętej decyzji.  Jako jedna z niewielu była ona doskonała pod wieloma względami. Otrzymałam idealnego psa z pakietem nowych międzyludzkich kontaktów. Fundacja „Boksery w Potrzebie”, do której się zgłosiłam, nie ograniczyła się tylko podesłania ankiety adopcyjnej, ale pomogła dopasować psa do indywidualnych  oczekiwań, realizuje wizyty podopcyjne, pomaga w rozwiązywaniu pojawiających się problemów. Szczególnie bieżący kontakt jest ważny gdyż stanowi wsparcie i zaplecze, tak niezbędne szczególnie w początkowym okresie.

UFF. Nadeszła wiosna. Chwilowa czy nie, pobudziła do działania. Z pierwszymi  cieplejszymi dniami wiąże się u mnie kilkukrotne obejście ogrodu, żeby  sobie  przypomnieć czego mi się nie chciało robić na jesień, a co nie zniknęło samo przez zimę.

Nadeszła prawdziwa zima. Rzeczywiście jak na styczeń to zadziwiające zjawisko. Śnieg, mróz,  tez mi wybryki aury.

Nowy Rok. Wbrew tradycji nie robię planu działań ani postanowień na cały rok z góry. Nie wyznaczam sobie celów. Marzenia w nienaruszonym stanie przechodzą z jednego roku na drugi , czego nie mogę powiedzieć o zasobach finansowych, gdyż one w tajemniczy sposób topnieją między 31 grudnia a 1 stycznia.

Straciłam psa. Niby mogłam się przygotować na ten moment, ale przecież nigdy nie jesteśmy i nie będziemy gotowi na niczyje odejście. Truizm ? Zgadzam się. Mimo wyroku – chłoniak złośliwy podjęłam walkę z wiarą i nadzieją , że się uda. Wg naukowego podejścia miałam na to 5% szans.

I przegrałam.

Czworonożni przyjaciele towarzyszą nam od zawsze. Okazuje się, że wśród nas ludzie, którym szczególnie na nich zależy.